Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T2.djvu/23

sypialnym, albo w gabinecie, gdy hrabia przychodził: przybiegła więc zaraz.
 Stanęłam przy oknie tak, że niespostrzeżona mogłam widzieć, co się na ulicy dzieje.
 Hrabia wyszedł i oddalił się.
 Spotkanie w kościele zatrwożyło mię, zaczęłam się lękać, aby rzeczy dalej nie zaszły, kazałam więc znów wezwać hrabiego.
 Opowiedziałam mu wszystko, co mi Gertruda mówiła o młodzieńcu towarzyszącym księciu.
 — To Aurilly — rzekł — i cóż mu Gertruda mówiła?
 — Nic mu nie odpowiedziała.
 Pan de Monsoreau zamyślił się.
 — To źle — rzekł.
 — Jakto?
 — Tak; tu idzie o zyskanie na czasie,.
 — Na czasie?
 — Dzisiaj zależę jeszcze od księcia Andegaweńskiego, ale za dni piętnaście, albo prędzej, książę ode mnie będzie zależał. Właśnie trzeba go zwodzić, by czekał cierpliwie.
 — O Boże!
 — Tak, nadzieja uczyni go cierpliwym, a zwątpienie popchnie go do kroku nierozważnego.
 — Pisz pan do ojca — zawołałam. — Mój ojciec rzuci się do nóg królowi, a on będzie miał litość nad starcem.
 — To zawisło od usposobienia króla i od tego, czy polityka wymaga, aby był przyjacielem księcia, czy też odwrotnie. Prócz tego, potrzeba sześć, albo siedm dni, aby ojciec pani tu przybył. Książę Andegaweński zaś, gdy zechce, wcześniej wszystko dokona.
 — Jakże go powstrzymać?
 Pan de Monsoreau milczał.