Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T2.djvu/24

 Zrozumiałam myśl jego i spuściłam oczy.
 — Panie — rzekłam po chwili — wydaj rozkazy Gertrudzie, ona usłucha...
 Nieznaczny uśmiech przebiegł po ustach pana de Monsoreau, na to pierwsze odwołanie się do niego.
 Rozmawiał kilka chwil z Gertrudą.
 — Pani — odezwał się — ażeby nie widziano, jak stąd będę wychodził, pozwól mi dwie albo trzy godziny przepędzić w twojem mieszkaniu.
 Miał prawo tego wymagać; wskazałam mu więc krzesło, prosząc, aby usiadł.
 Wtedy poznałam, jak wielką miał hrabia nad sobą władzę.
 W jednej chwili zmienił się zupełnie; mówił dużo i zajmująco.
 Hrabia wiele podróżował, dużo widział; po paru godzinach pojęłam, jakim sposobem pozyskał wpływ na mego ojca.
 Bussy westchnął.
 Gdy noc zapadła, hrabia zadowolony z rozmowy, podniósł się i wyszedł.
 Wieczorem obie z Gertrudą stanęłyśmy na naszym punkcie obserwacyjnym.
 Tym razem spostrzegłyśmy dwóch mężczyzn, przypatrujących się domowi.
 Zbliżali się do bramy, to znów oddalali. Około jedenastej odeszli.
 Nazajutrz Gertruda napotkała tego samego młodzieńca; przyszedł do niej i wypytywał, jak pierwej.
 Tym razem Gertruda rozmawiała z nim.
 Następnego dnia więcej mu zwierzyła.
 Mówiła, że jestem wdową po pewnym radcy, który pozostawił mi mały zaledwie fundusz, co zmusza mnie do ustronnego życia.