Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T2.djvu/26

 — Więc mię pani nienawidzisz?
 — Ach! panie.
 — Cóż mi masz do zarzucenia?...
 — Och! nic; przeciwnie.
 — Alboż nie byłem przyjacielem pełnym poświęcenia, nic nie wymagającym bratem?
 — Dałeś pan tego dowody.
 — Czyż nie mam twoich przyrzeczeń?...
 — Tak.
 — Czym je kiedy przypominał?...
 — Nigdy.
 — A przecież, gdy los stawia cię pomiędzy niesławą, a przyzwoitym bytem, wahasz się i wolisz być kochanką księcia Andegaweńskiego, niż hrabiego de Monsoreau.
 — Ja tego nie mówię...
 — A więc postanów.
 — Postanowiłam.
 — Być hrabiną de Monsoreau... raczej, niż kochanką księcia?
 — Kochanką księcia!.., a to pochlebne...
 Milczałam.
 — Mniejsza o to — rzekł hrabia. — We środę zobaczymy.
 Nazajutrz Gertruda wyszła jak zwykle, lecz nie widziała pana d’Aurilly; następnie wyszła powtórnie, lecz go nie spotkała. I za trzecim razem nie była szczęśliwszą.
 Posłałam Gertrudę do pana de Monsoreau. Wyjechał, niewiadomo dokąd.
 Byłyśmy same i opuszczone; pierwszy raz uznałam, że byłam niesprawiedliwą względem hrabiego.
 — O!... pani — zawołał Bussy — nie powracaj do tego człowieka; w jego postępowaniu jest coś zagadkowego.