Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T2.djvu/30

 Widziałyśmy, jak pan broniłeś się i jako waleczny, zasługiwałeś na opiekę.
 W jednej chwili wniosłyśmy cię do pokoju i położyły na łóżku.
 Byłeś ciągle nieprzytomny i pomoc chirurga zdawała się konieczna.
 Gertruda przypomniała sobie, że słyszała o cudownej kuracji przeprowadzonej przez lekarza z ulicy Beautrellis.
 — Ten człowiek może nas zdradzić, — rzekłam.
 — Bądź pani spokojna, mam na to sposób.
 — Jest to odważna i rozsądna dizewczyna — mówiła po chwili przestanku Diana.
 Ufam jej zupełnie.
 Wzięła pieniądze, klucz i sztylet, a ja zostałam sama przy panu i modliłam się za ciebie.
 — Niestety! pani — rzekł Bussy — nie znałem mojego szczęścia.
 W kwadrans powróciła Gertruda, wiodąc młodego lekarza z zawiązanemi oczyma.
 Byłam właśnie w salonie, kiedy go wprowadziła.
 Tu dopiero odwiązała mu oczy.
 — Tak — rzekł Bussy — w tej chwili odzyskałem przytomność i zdawało mi się, że widzę ciebie pani wchodzącą.
 — Weszłam w istocie; niepokój przemógł we mnie; zadałam kilka pytań lekarzowi i upewniona o pańskiem bezpieczeństwie, wyszłam.
 — Wszystko to zostało w mojej pamięci — rzekł Bussy — a jednak sądziłem, że to był sen tylko.
 — Skoro lekarz opatrzył ranę, wydobył z kieszeni flaszeczkę z różowym płynem i wlał ci kilka kropli w usta. Był to, jak mówił, eliksir na sen i zmniejszenie gorączki.