Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T2.djvu/49

 — Dlaczego?...
 — Bo za pięć minut skończy.
 — Cóż u licha!... jeszcze nie zaczął, a w pięć minut skończy?...
 Chicot potrząsł głową, co w krajach ucywilizowanych oznacza niedowierzanie.
 — Panie — rzekł gospodarz — wszak dzisiaj popieleć, zaczynamy post wielki.
 — Ach!... prawda, ale...
 — Jakież tam „ale“?...
 — Nie mogę pojąć, żeby brat Gorenflot tylko pięć minut wieczerzał!... na honor, same cuda dzisiaj spotykam.
 I jak podróżny, który pierwszy krok stawia na ziemi nieznanej, Chicot postąpił ku oddzielnemu gabinetowi, pchnął drzwi zasłonięte wełnianą firanką i przy blasku świecy ujrzał zakonnika, który zajadał postny szpinak i przegryzał dla smaku serem z Sureny.
 Podczas gdy głodny zakonnik posila się mało pożywną potrawą, poznamy z nim bliżej naszych czytelników.
 Brat Gorenflot miał około czterdziestu lat i około pięciu stóp wysokości.
 Mała jego postać, jak mówił sam, miała cudownie harmonijne proporcje, bo co na wzroście stracił, zyskał na tuszy.
 Liczył bowiem trzy stopy szerokości w ramionach, więc w każdym razie czyni to ośm stóp objętości.
 Z owych herkulesowych ramion wychylała się szeroka szyja, nabrzmiała grubemi, jak powrozy, żyłami.
 Lecz, że nie był czuły i wrażliwy, niebezpieczeństwo apopleksji nie groziło mu, a wzruszenie, ja-