Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T2.djvu/56

nie chcę naruszać postu, poprzestanę na karpiu z sardynkami: ale niech nam podadzą jeszcze dwie butelki owego wina z roku 1651-go.
 Chociaż zapachy kuchenne poczęły bić w nos a nawet ślinka do ust płynęła zakonnikowi zadał on sobie przymus i powstał, chcąc wyjść.
 — A zatem — rzekł Chicot — opuszczasz mię.
 — Muszę, mój bracie — odrzekł Gorenflot, wznosząc oczy wgórę, jakby chciał dać poznać, że czyni w ielką ofiarę.
 — To bardzo źle, że idziesz głodny, a masz przecie mówić...
 — Dlaczego?... — zagadnął zakonnik.
 — Bo ci głosu nie stanie, wszak Galien powiedział: „Pulmo hominis facile deficit“.
 — Niestety!... — odrzekł Gorenflot — ja sam często tego doświadczam i gdybym miał głos, byłbym piorunem wymowy.
 — A widzisz.
 — Na szczęście — odparł Gorenflot przysiadając na stołku, mam wiele zapału.
 — Tak, prawda; ale niedosyć zapału, trzeba i sił; na two jem miejscu mój bracie, zjadłbym sardynek i zakropiłbym winem.
 — Dobrze, ale — jedną tylko sardynkę i jedną szklankę wina.
 Chicot podał sardynkę i butelkę wina.
 Zakonnik zjadł sardynkę i szklankę wypróżnił.
 — I cóż!... — zapytał Chicot, który zachęcając zakonnika do jedzenia i picia, sam chciał trzeźwym pozostać.
 — W samej rzeczy — odrzekł Gorenflot — dużo mi lepiej.
 — Do pioruna!... — zawołał Chicot — kto ma mieć mowę, powinien czuć się nie lepiej, ale zupełnie dobrze i na twojem miejscu zjadłbym jeszcze kawa-