Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T2.djvu/58

 — Nie, mój przyjacielu, ale ta przeklęta mowa zupełnie mię osłabia, od trzech dni nad nią myślę.
 — Będzie zapewne długa?
 — Spodziewam się.
 — Powiedz z niej cokolwiek, nim podadzą jajecznicę.
 — Cóż u licha! mam mieć mowę przy jedzeniu, gdzieżeś widział coś podobnego?
 — A! dla Boga, u króla codziennie przy stole rozprawiają.
 — Ciekawym o czem?... — zapytał Gorenflot.
 — O cnocie.
 — Takie to muszą być i mowy.
 — Dobre, wcale dobre.
 Gorenflot zaczął nucić piosnkę stosowną do okoliczności, której gdy trzy zwrotki odśpiewał, Chicot zawołał:
 — Brawo! brawo! — a potem dodał cicho — skoro się wyśpiewa, to będzie i gadał.
 W tej chwili wszedł pan Bonhommet, niosąc w jednej ręce jajecznicę, a w drugiej dwie butelki.
 — Dawaj! dawaj! — zawołał zakonnik, któremu oczy zaiskrzyły się, a otwarta gęba odsłoniła trzydzieści dwa zęby.
 — Ale mój przyjacielu — rzekł Chicot — zdaje mi się, że masz mieć mowę.
 — Mowa jest tutaj — odrzekł, uderzając się w czoło, któremu policzki już w części rumieńca udzieliły.
 — O wpół do dziesiątej — mówił Chicot.
 — Skłamałem; „omnis homo mendax confiteor“.
 — A o której naprawdę?...
 — O dziesiątej.
 — O dziesiątej?.. Sądziłem, że o dziewiątej zamykają klauzulę.
 — Niech sobie zamykają — odrzekł Gorenflot,