Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T2.djvu/59

patrząc poprzez wino w szklankę nalaną — ja mam klucz przy sobie.
 — Klucz!... — powtórzył Chicot — czy naprawdę masz klucz?...
 — W kieszeni, tutaj...
 — Niepodobna — mówił Chicot — przecież znam zwyczaje klasztorne, bom był kilkakroć na pokucie i wiem, że braciszkowi nie powierzają klucza.
 — Oto jest — rzekł Gorenflot, przechylając się na krześle i pokazując Chcotowi sztukę monety.
 — Co!... co!... pieniądz — zawołał Chicot. — A!... rozumiem, przekupujesz furtjana, abyś mógł przychodzić, kiedy ci się podoba.
 Gorenflot rozdziawił usta od ucha do ucha, owym miłym uśmiechem pijanego człowieka.
 — „Sufficit“, — wyjąkał, i chciał monetę włożyć napowrót do kieszeni.
 — Czekaj, czekaj — rzekł Chicot — pokażno ten pieniądz.
 — Nic osobliwego, obraz bezbożnika, nic więcej.
 — Tak, zapewne.
 — Śmierć bezbożnikowi!... — wrzasnął Gorenflot. — Kto zabije bezbożnika, będzie zbawiony, a ja sam raj mu przeznaczam.
 — Ho! ho! — mówił Chicot do siebie — pomału rzeczy się rozjaśniają, ale jeszcze nie jest dość pijany...
 I znów napełnił szklanicę.
 — Tak rzekł — śmierć bezbożnikowi!... wiwat msza!...
 — Wiwat msza!... — odrzekł Gorenflot, wychylając szklanicę.