Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T2.djvu/60

 — A więc — mówił Chicot, widząc pieniądz na dłoni swego współbiesiadnika i przypominając sobie, że furtjan oglądał ręce przybywających do opactwa mnichów — więc wchodząc, pokazujecie furtjanowi pieniądz?...
 — Pokazuję i wchodzę — rzekł Gorenflot.
 — Bez trudności?...
 — Jak szklanka wina do mego brzucha.
 I zakonnik połknął nową dozę szlachetnego napoju.
 — Kiedy tak, to powinieneś wejść bez trudności.
 — Dla brata Gorenflot obiedwie połowy drzwi stoją otworem.
 — Będziesz miał mowę?
 — Będę miał. Oto uważaj, przybywam...
 — Uważam, bardzo uważam...
 — Przybywam, zgromadzenie jest liczne i wyborowe: będą hrabiowie, książęta...
 — Nawet książęta?.,..
 — Powtarzam ci, nawet książęta... Wchodzę z pokorą między zgromadzenie wiernych...
 — Zgromadzenie wiernych — powtórzył Chicot, cóżto tam za zgromadzenie?...
 — Wchodzę pomiędzy wiernych — powtarzał zupełnie pijany Gorenflot — przywołują mię, zaczynam...
 To mówiąc, podniósł się.
 — A więc zaczynaj.
 — Zaczynam — powtórzył Gorenflot, z trudnością władając językiem, lecz zaledwie postąpił krok, uderzył o róg stołu i upadł na posadzkę.
 — Brawo!... — rzekł Chicot, podnosząc go i sa-