Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/10

podparł na rękach, powoli powstał i usiadł na ziemi.
 — Jak ci się podoba — mówił Chicot — możesz zostać, albo jechać ze mną.
 — O nie — odrzekł Gorenflot zatrwożony. — Nie, panie Chicot, zanadto cię kocham, nie mogę opuścić.
 — Zatem, dalej na siodło.
 Gorenflot sprowadził osła i wtłoczył się na niego bokiem, jak kobiety jeżdżą nim koniu, aby jak utrzymywał, wygłodniej mógł rozmawiać w rzeczy samej, lękając się pośpiesznej jazdy, postanowił trzymać się i grzywy i ogona.
 Chicot puścił się kłusem; osioł rycząc, biegł ztyłu.
 W pierwszych chwilach bał się Gorendflot, na szczęście, powierzchnia, na której się wspierał, była dostateczną do utrzymania środka ciężkości.
 Niekiedy Chicot wspinał się na strzemionach, poglądał po drodze i nie znajdując czego szukał, podwajał pośpiech.
 Gorenflot z początku nie zważał na to, lecz kiedy powoli przywykł do siedzenia i jak to mówią odetchnął, spojrzał mu Chicota i rzekł:
 — Panie Chicot, czego tak upatrujesz?
 — Nic — odpowiedział — patrzę, gdzie jedziemy.
 — Zdaje mi się, że jedziemy do Melun, tak przynajmniej mówiłeś.
 — Nie ze wszystkiem, nie ze wszystkiem — odparł Chicot spinając koniu ostrogą.
 — Jak to nie ze wszystkim! — zawołał mnich — naco zmieniasz kłusa?
 — Ruszajmy galopom! — odpowiedział Gaskończyk puszczając w bieg konia.
 Panurgus równie poszedł galopom; ale jego krok zupełnie nie zadawalniał jeźdźca.
 Gorenflot zaczął dyszeć.
 — Poweidz mi panie Chicot — zapytał — czy to