Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/101

nie zaszkodzi, — mówił król z dobroczynnością, którą wybornie udawał, — że jego synowiec myśl sobie przywłaszczył i chce z niej zbierać owoce. To źle, iż go nie mogę zrobić papieżem, ale go... no Franciszku, czem że on jeszcze nie był?
 — Najjaśniejszy panie odpowiedział Franciszek, zupełnie złudzony słowami brata — za wiele cenisz zasługi twego kuzyna; myśl otrzymał tylko w spadku, a jak ci mówiłem, to ktoś inny myśl tę wyrobił.
 — Jego brat kadynał, nieprawdaż!
 — Tak, i on nad nią pracował, ale nie on zupełnie...
 To może Mayenne?
 — To dla niego za wielki zaszczyt.
 — Prawda, to myśl nie dla rzeźnika. Ale komuż mam być wdzięczny za ową silną pomoc w pracy księcia de Guise?
 — Mnie, Najjaśniejszy panie — odrzekł książę.
 — Tobie!... — zawołał Henryk z najwyższem podziwieniem.
 Chicot otworzył oko.
 Książę ukłonił się.
 — Jakto!... — rzekł Henryk — kiedy wszyscy byli przeciwko mnie, kaznodzieje gromiąc moje błędy, poeci wyśmiewając nawyknienia, politycy uchybienia w rządzie; kiedy przyjaciele śmieli się z mojego niedołęstwa, kiedy chudłem bezustannie i włosy mi coraz bardziej siwiały, tobie przyszła myśl zbawienna Franciszku? Tyś czuwał nade mną, tyś myślał o mnie, a ja niewdzięczny!...
 Henryk rozczulony aż do łez, rzucił się w objęcia brata.
 Chicot otworzył obadwa oczy.
 — Ale jaka to myśl!... — mówił Henryk. — Nie mogąc nałożyć podatków, ani zaciągnąć wojsk, nie