Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/108

 — Tak myślę przynajmniej.
 — Żądał, abyś z nim książę pozostał.
 — I abym z nim szczerze pomówił.
 Nastąpiła pomiędzy rozmawiającymi chwila milczenia.
 Henryk nic nie dosłyszał, ale wiele się domyślał.
 — I cóż król odpowiedział? — zapytał Guise.
 — Król myśl pochwala; lecz lęka się tego, który ma ją wykonać.
 — Zatem na nic usiłowania nasze?
 — Lękam się tego, kto wie, czy Liga nie będzie rozwiązaną.
 — Do licha! — zawołał Guise.
 — Obadwaj mają rozum — rzekł Henryk głosem stłumionym, schylając się nad bębnem.
 W tem odwrócił się i ujrzał Chico ta schylonego w drugim rogu i również podsłuchującego.
 — Poco za mną chodzisz?... — zapytał król.
 — Ciszej — odpowiedział Chicot — mój Henryczku, przeszkadzasz mi słuchać.
 Król wzniósł ramiona; lecz że Chicot jedyną był istotą, której ufał zupełnie, zaczął więc podsłuchiwać na nowo.
 Książę Guise zaczął:
 — Mości książę, zda je mi się, że gdyby król odmówił, inaczejby mię przyjął zapewnie. Czy czasem nie chce mię utrzymywać w błędzie.
 — Ja tak sądzę — odpowiedział z wahaniem Franciszek.
 — Tym sposobem, zniszczyłby przedsięwzięcie.
 — Co do mnie, o ile mogłem, wspierałem ciebie.
 — W czem takiem?...
 — Król pozostawił mnie panem wzniesienia, albo zniszczenia Ligi.