Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/109

 — Jak to?... — zapytał książę Guise, którego wzrok pomimowoli zajaśniał.
 — Zapewne pojmujesz to książę, że wszystko zawisło od głównych przywódców, I cóżbyś na to powiedział, gdyby zamiast rozwiązania Ligi, mnie uczynił jej naczelnikiem?...
 — A!... — westchnął Guiee, nie mogąc wstrzymać wykrzyku.
 — Brawo!... — rzekł Chicot — dwa brytany będą się o kość gryzły...
 Z wielkim podziwem Chicota i króla, Guise zmienił ton mowy, i rzekł spokojnie, a nawet wesoło.
 — Jeżeliś to uczynił, Mości książę, zręcznym jesteś politykiem.
 — Zapewne; lecz sprzyjały mi okoliczności i umiałem z nich korzystać; jednak mój drogi, przed krokiem stanowczym, chciałem się widzieć z tobą.
 — Jakto, Mości książę?...
 — Bo jeszcze nie wiem do czego nas to wszystko przywiedzie.
 — Ale ja wiem — odezwał się Chicot.
 — To mały spisek, nic więcej — odpowiedział Henryk z uśmiechem.
 — O którym przecież pan de Morvilliers, chociaż wie wszystko, nie wspomniał nawet. Ale słuchajmy, bo to będzie bardzo interesujące.
 — A więc powiem ci Mości książę — mówił Guise — nie tylko do czego nas przywiedzie, ale nawet do czego nam posłuży. Liga jest drugiem wojskiem, a że mam pierwsze, a mój brat kardynał ma władzę nad kościołem, dopóki będziemy razem, nic się nam oprzeć nie zdoła.
 — Nie mówiąc już, że ja jestem domniemanym następcą tronu, — zrobił uwagę książę Andegaweński.