Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/120

 — Bracia moi — znowu odezwał się mnich, oto mój osioł, którego kocham jak owcę, on wam powie, że z Villeneuve-le-Roi powróciliśmy we trzy dni, aby być obecnymi na wielkiej uroczystości. Wieleśmy ja i Panurgus wycierpieli.
 — Kogo on nazywa Panurgiem? — zapytał król zajęty dziwnem nazwiskiem.
 — Przybyliśmy — prawił mnich dalej — aby widzieć co się tu dzieje: przybyliśmy, ale nic nie rozumimy. Czy dzisiaj mamy zrzucić z tronu Heroda i czy dzisiaj brata Henryka mamy zamknąć w klasztorze!
 — Wielką mam ochotę zrzucić tego hultaja z osła — odezwał się Quelus.
 — O cóż się gniewasz? — odrzekł Chicot — alboż król codzień nie bywa w klasztorze?... Wierzajcie mi, że król by się o to nie gniewał, nieprawdaż, Panurgus?
 Osioł wzniósł uszy i zaczął ryczeć okropnie.
 — Panurgus — rzekł mnich — jakże jesteś uparty. Panowie, z Paryża wyjechałem z dwoma towarzyszami: z Panurgiem i Chicotem, który jest trefnisiem króla. Panurgus powrócił ze mną, ale co się stało z Chicotem?
 Chicot się skrzywił.
 — Aha! to twój przyjaciel — rzekł król.
 Quelus i Maugiron śmiać się zaczęli.
 — Jak się nazywa twój przyjaciel? — zapytał Henryk.
 — Gorenflot, ten sam, o którym wspomniał pan de Morvilliers.
 — Bracia moi — znowu odezwał się Gorenflot — prawdziwego we mnie widzicie męczennika. Bracia moi, w obecnej chwili, mojej sprawy bronić będziecie, albo raczej sprawy wszystkich wiernych.