Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/133

 Oderwał rękę od piersi, obtarł czoło z potu i powoli ku drzwiom zmierzał.
 Spotkał księcia Andegaweńskiego; odwrócił twarz od niego, sądząc, że mimo najusilniejszych postanowień, uśmiechnąć się do niego nie zdoła; powitać nie potrafi księcia, który mienił się jego przyjacielem, a słowa nie umiał dotrzymać.
 Przeszedłszy do domu, położył szpadę na stole, zdjął płaszcz, usiadł na krześle i oparł się na poręczy.
 Służący widząc go cierpiącym i sądząc, że pragnie spoczynku, oddalili się. Bussy jednak nie spał, lecz marzył.
 Wiele upłynęło godzin nim spostrzegł, że w drugim rogu pokoju siedział jakiś mężczyzna nieruchomy i milczący, który bacznie patrzył na niego i prawdopodobnie pragnął z nim zacząć rozmowę.
 Zimny dreszcz przeszedł Bussego, i gdy ów mężczyzna nie ruszył się, zadrżał i zwiesił głowę.
 Wtedy dopiero siedzący powstał, zbliżył się do niego i rzekł z westchnieniem.
 — Panie hrabio, ty masz gorączkę.
 Hrabia wzniósł głowę i przemówił:
 — A! to ty Remy.
 — Tak hrabio, czekałem na ciebie.
 — Dzięki ci przyjacielu — odpowiedział Bussy, ściskając rękę młodzieńca.
 Remy zatrzymał w dłoni tę straszną prawicę, obecnie słabą jak ręka dziecięcia i przycisnął z uszanowaniem do serca.
 — Chciałbym wiedzieć — rzekł — czy pan hrabia chce tu pozostać, czy chce, aby go gorączka powaliła? Jeżeli zaś chcesz siły odzyskać, połóż się do łóżka i weź jaką przyjemną książkę, z której byś mógł zaczerpnąć mocy ducha.
 Hrabia powinien był usłuchać i usłuchał.