Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/137

 — Żegnam Waszą książęcą mość.
 Książę wyszedł z trzaskiem.
 Remy ścigał go oczyma i dopiero, kiedy wyszedł z pałacu, przystąpił do chorego.
 — Teraz pan wstawaj — rzekł.
 — A to naco?
 — Przejść się ze mną; w pokoju za gorąco.
 — Wszak dopiero mówiłeś, że zimno na dworze.
 — Jak ksążę wyszedł, ociepliło się.
 — Nie rozumiem — rzekł Bussy.
 — Pan hrabia nie znasz także lekarstw, które przepisuję, a przecież je bierzesz; przechadzka z księciem Andegaweńskim byłaby niebezpieczną, a pomocną będzie z lekarzem. Czy mi pan nie ufasz?
 — Dobrze, dobrze, kiedy tak chcesz.
 Bussy się podniósł blady i drżący, pytając:
 — Interesująca bladość!... zajmujący chory!... — rzekł Remy.
 — Gdzież się udamy?...
 — W miejsce, gdzie dziś próbowałem powietrza.
 Bussy ubrał się.
 — Kapelusz i szpadę — rzekł Bussy.
 Wyszli obadwaj.