Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/143

 — Przebacz pani — rzekł po chwili, — nie jesteś podobną do innych kobiet, a jednak to małżeństwo...
 — Wiesz pan, jak mnie przymuszono do niego.
 — Można było je zerwać.
 — Niepodobna.
 — Alboż nic panią nie upewniało, że człowiek pełen poświęcenia czuwa mad tobą! Otóż dlaczego pana mnie poświęciłaś. O! pomyśl, czem dla mnie życie od chwili, kiedy do kogo innego należysz.
 — Panie — rzekła hrabina z godnością — kobieta bez straty nie zmienia nazwiska, osobliwie gdy żyje dwóch ludzi: jeden, który jej daje nazwiski, drugi, którego się nazwiska wyrzeka.
 — Więc pani przełożyłaś nazwisko Monsoreau?
 — Czy tak pan sądzisz? Tem lepiej.
 Oczy jej napełniły się łzami.
 Bussy widząc jak głowa Diany skłania się na piersi, postąpił ku niej.
 — Zatem — rzekł — jestem tem, czem byłem dawniej, to jest, obcym dla ciebie.
 — Niestety!... — odpowiedziała Diana.
 — Twoje pani milczenie zanadto wymowne.
 — Inaczej mówić nie mogę.
 — Jest to następstwem przedstawienia się w Luwrze. Tam nie widziałaś mnie pani, tutaj nie mówisz do mnie.
 — W Luwrze był przy mnie pan de Monsoreau, ustawicznie patrzył, a jest zazdrosny.
 — Zazdrosny! Czegóż mu jeszcze potrzeba; posiadając szczęście, czegóż komu może zazdrościć?
 — Mówię ci panie, że jest, zazdrosny; od kilku dni obserwował jakiegoś mężczyznę, pochodzącego koło nowego naszego mieszkania.
 — Więc państwo opuścili dom przy ulicy świętego Antoniego?
 — Jakto!... — zawołała Diana, uniesiona gwał-