Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/18

 — Widziałeś ich!
 — Tak, jak zwyczajnie podróżnych.
 — Nie domyślałeś się jakiego są stanu!
 — Jeden zdawał się panem, drugi zaś służącym.
 — To oni!... — rzekł Chicot i dał mu talara.
 Następnie, mówił do siebie:
 — Wczoraj wieczór, o siódmej, do licha! wyprzedzili mię o dwanaście godzin. Nie traćmy czasu. Odwaga!
 — Słuchaj, panie Chicot — rzekł mnich — odwaga, ale pewno nie ma jej mój Panurgus.
 W rzeczy samej, biedne zwierzę chwiało się na nogach i udzieliło swojej słabości mnichowi.
 — I twój koń nie w lepszym stanie — rzekł Gorenflot.
 Biedne zwierzę skutkiem pośpiesznego biegu, stało spocone i pieniło się okropnie.
 Chicot obejrzał osła i konia i zdawał się podzielać zdanie towarzysza.
 Gorenflot odetchnął, gdy nagle odezwał się Chicot:
 — Mój bracie — rzekł — idzie o wielki cel.
 — Zapewne dążymy doń od kilku dni — zawołał Gorenflot, którego twarz zmieniła się nim całe usłyszał zdanie.
 — Musimy się rozłączyć — rzekł Chicot, biorąc, jak to mówią, wstępnym bojem wołu za rogi.
 — Ba!... — odrzekł Gorenflot — zawrze żarty, dlaczego mamy się rozłącząć!
 — Braciszku, ty lubisz jeździć powoli.
 — A! przez Boga żywego — odpowedział Gorenflot — pędzimy jak wiatr, i ty mówisz, że jedziemy powoli; wszakeśmy pięć godzin wciąż galopowali.
 — To nie dosyć.
 — A więc jedzmy: im prędzej będziemy jechali,