Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/19

tem prędzej staniemy; bo sądzę, że gdzieśkolwiek będzie kres naszej podróży.
 — Mój koń iść nie może i twój osioł sił niema.
 — A więc cóż czynić?
 — Pozostawimy je tutaj, a zabierzemy zpowrotom.
 — Więc myślisz iść na piechotę?
 — Bynajmniej, pojedziemy na mułach.
 — A skąd je weźmiemy?
 — Kupimy.
 — Więc staraj się o muły.
 — Wybornie, braciszku, zaczynasz się poprawiać; niech gospodarz ma staranie o moim Bayardzie i o twoim Panurgu, a ja tymczasem pójdę za mułami.
 Gorenflot wcale się nie zmartwił; przez cztery dni posiadania Panurga, poznał wady jego, z których najgłówniejszemi były: lenistwo, upór i obżarstwo.
 W tym względzie, Gorenflot widział niejakie do siebie podobieństwo z Panurgiem, tylko że prócz tego, mnich był samolubem i nie tyle go bolał rozdział z rumakiem, jak myśl rozdzielenia się z Chicotem i z jego pieniędzmi.
 — Chicot powrócił z dwoma mułami, na których dnia tego ujechali dwadzieścia mil, tak, że wieczorem stanęli przed zajazdem i zastali tych, których gonili.
 Wprawne oko Gaskończyka nie mogło poznać siodeł, ni jeźdźców, bo muły były zupełnie rozebrane, a jeźdźcy zniknęli.
 Co więcej, mułów otoczyli ludzie nieznajomi i zdawali się oglądać; pomiędzy nimi był masztalerz i stajenny Franciszkanów, oglądający im nogi i uszy.
 Drżenie przebiegło po ciele Chicota.