Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/22

niosącego na ramieniu dwa siodła a w ręku dwie uzdeczkl.
 — Co to masz, bracie? — zapytał.
 — Siodła i uzdeczki z mułów.
 — Zatem je zatrzymałeś, przyjacielu?... — zapytał Chicot z uśmiechem.
 — Jak widzisz.
 — A muły?...
 — Odprzedałem.
 — A zapłacono ci?
 — Oto pieniądze.
 I Gorenflot brząknął pieniędzmi w kieszeni.
 — Na Boga! — zawołał Chicot — braciszku, ty jesteś wielkim człowiekiem.
 — Tak sobie — odpowiedział Gorenflot ze skromnością.
 — No, dalej do dzieła!...
 — Ale mi się pić chce — odparł mnich.
 — Pij, a ja będę siodłał konie; tylko pij niewiele.
 — Butelkę tylko.
 — Niech będzie butelka.
 — Gorenflot wypił dwie i resztę pieniędzy zwrócił Chicotowi.
 Chicot wziął pieniądze i wsiadł na konia. Gorenflot to samo uczynił z pomocą remontowego kapitana, który, jako pobożny, podtrzymał mu strzemię i wzamian za to, otrzymał duchowne błogosławieństwo.
 — Na szczęście — rzekł Chicot, puszczając się galopem, — konie są zdrowe.
 Gorenflot widząc wieczerzę przed sobą, popędzał konia, a chociaż wprawniejszy w konnem jeżdżeniu, bo nie trzymał się grzywy i ogona, jak dawniej, pochwycił się za siodło i pędził na równi z Chicotem.