Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/28

łem się, aby nie stracił na dochodach. I cóż takiego pański brat uczynił?
 — Był tak nierozsądnym, że mówił przeciwko hugonotom; mowa jego wielu słuchaczy zapaliła i dlatego, Jego królewska mość chciał go uwięzić.
 — A wtedy?... — zapytał gospodarz z żywem zainteresowaniem.
 — Wziąłem go z sobą — odpowiedział Chicot.
 — Dobrze pan uczyniłeś.
 — Książę Guise przyrzekł go wspierać.
 — Jakto! Guise wielki?
 — Nieinaczej.
 — Kiedy tak — mówił gospodarz — skoro pan znasz księcia de Guise, znasz i to zapewne...
 I ręką zrobił znak, po którym się poznawali należący do Ligi.
 Chicot w czasie swojego pobytu w klasztorze świętej Genowefy, widział wielekroć ten znak i wiedział jak nań odpowiadać.
 — A pan znasz to?... — zapytał.
 I zrobił znak ręką.
 — Kiedy tak — rzekł gospodarz z zupełną przychylnością, — jesteś pan jakby u siebie — dom mój uważaj za własny a mnie, za przyjaciela i brata. Jeżeli nawet potrzebujesz pieniędzy...
 Zamiast odpowiedzi, Chicot pokazał sakiewkę, która chociaż nieco wypróżniona, przedstawiała jednak znaczną objętość.
 Widok kieszeni zaokrąglonej zawsze jest miły, nawet temu, który nam swoją ofiaruje pomoc, bo jego dobre chęci nie tracą wagi a niema potrzeby własnych naruszać funduszów.
 — Dobrze — rzekł gospodarz.
 — Co więcej powiem jeszcze — dodał Chioot — aby cię zupełnie uspokoić: jeździmy za rozszerzeniem wiary i Święta jedność wyznaczyła nam na