Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/29

ten cel fundusze. Wskaż nam więc miejsce, gdzie bezpieczni być możemy.
 — Nigdzie, tylko tutaj bezpieczni być możecie; ja wam za to ręczę.
 — Lecz dopiero co mówiłeś o twoim gościu...
 — Życzę mu, aby był spokojnym, bo jak tylko się przekonam, że nas podgląda, każę mu się wyprowadzić.
 — Wszak pańskie nazwisko Bernouillet! — zapytał Chicot.
 — Moje własne, znane pomiędzy wiernymi jeżeli nie w stolicy, to na prowincji. Powiedz pan jedno słowo, a natychmiast każę mu się wynosić.
 — Dlaczego! — zapytał Chicot — pozostaw go pan w spokoju, lepiej mieć blisko nieprzyjaciela, bo łatwiej widzieć co robi.
 — Prawda, prawda — odrzekł Bernouillet z podziwieniem.
 — Skąd pan wiesz jednak, że ten człowiek jest naszvm nieprzyjacielem? mówię naszym — dodał Gaskończyk z czułym uśmiechem — bo widzę, że braćmi jesteśmy.
 — Tak. zapewne; ale ja sądzę...
 — Powiedz pan.
 — Naprzód, przybył przebrany za lokaja, następnie. wdział jakąś adwokacką odzież; myślę, że on nie jest tym, ani owym, albowiem widziałem pod płaszezem, który rzucił na krzesło, ogromny rapir. Prócz tego, mówił o królu, jak mało kto mówi, i wkońcu prawił mi o posłannictwie pana de Monvilliers. który, jak wiemy, jest ministrem Nabuchonozora.
 — Ja go nazywam Herodem.
 — A ja Sardanapałem.
 — Brawo.
 — Widzę, że się rozumimy — rzekł gospodarz.