Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/30

 — Kiedy tak, więc zostaję u ciebie — mówił Chicot. Lecz ani słowa o moim krewnym.
 — Boże uchowaj!
 — Ani o mnie.
 — Za kogóż mię pan bierzesz? Ale ciszej, ktoś idzie.
 Gorenflot ukazał się na progu.
 — To on! szanowny człowiek! — zawołał gospodarz.
 I podszedłszy do mnicha, zrobił znak należących do Ligi.
 Znak ten zadziwił i strwożył Gorenflota zarazem.
 — Odpowiedz, bracie — rzekł Chicot — nasz gospodarz wie o wszystkiem i do nas należy.
 — Jakto, do nas należy? — zapytał Gorenflot.
 — Należę do Ligi — rzekł Bernouillet półgłosem.
 — Możesz więc odpowiedzieć.
 Gorenflot uczynił znak, który uradował gospodarza.
 — Ale — rzekł mnich, pragnąc zmienić przedmiot rozmowy — obiecano mi wina z Xeres.
 — Wino z Xeres, Malaga, Alicanito, cała moja piwnica zacny bracie, jest ma twoje rozkazy.
 Gorenflot spojrzał najprzód na gospodarza, następnie na Chicota, wkońcu wgórę.
 Nie pojmował co się święci; ale tak gościnnego przyjęcia nie mógł przypisać pokorze zakonnej.
 Trzy dni zkolei raczył się winem: pierwszego dnia pił Xeres, drugiego Malagę, a trzeciego Alicante; powtarzał przecież, że najlepiej lubi burgundzkie i Chambertin.
 Tymczasem Chicot nie wychodził ze swego mieszkania i od rana do wieczora pilnował adwokata, Mikołaja Dawid.
 Gospodarz przypisywał to obecności mniemane-