Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/37

 Posadził go na stołku, zamknął drzwi i z poważną miną wrócił do mnicha.
 — Słuchaj Gorenflot — zaczął trefniś — zaniedbujesz obowiązki, oddajesz się pijaństwu i nieczynności, a tymczasem wiara upada.
 Gorenflot spojrzał z osłupieniem na mówiącego.
 — Ja!... — rzekł.
 — Tak, ty, spojrzyj tylko na twoją suknię i twarz.
 — Co to ma znaczyć?... — zapytał Gorenflot, zdziwiony wyrzutami, których nigdy nie słyszał.
 — Suknia twoja powalana w błocie, a to...
 — Mój przyjacielu, przebacz, — pokornie odezwał się Gorenflot.
 — Bądź ostrożny, bo cię opuszczę.
 — Nie uczynisz tego.
 — A wiesz, że są w Lyonie łucznicy?
 — Przebacz mój opiekunie — wyjąkał mnich. zaczął płakać, rycząc okropnie.
 — Wstydź się — mówił dalej Chicot — prowadzisz życie rozwiązłe w chwili, gdy twój sąsiad umiera.
 — Prawda — ze smutkiem odrzekł Gorenflot.
 — Wszak chrześcijaninem jesteś?...
 — Tak, chrześcijaninem, gotów jestem wyznać to na ruszcie rozpalonym, jak Święty Wawrzyniec...
 I wzniósłszy rękę do góry, zaczął śpiewać, aż okna drżały.
 „Panie, jestem chrześcijaninem!...“
 — Dosyć!... — zawołał Chicot — skoro jesteś chrześcijaninem — nie pozwalaj bratu twojemu bez — spowiedzi umierać.
 — Dobrze, dobrze, wyspowiadam go, ale muszę się napić wprzódy, bo mię w gardle pali.
 Chicot podał mnichowi garnek wody.