Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/39

 —Powiedz mu, że kłamie i że człowiek, który wyszedł od niego, jest takim jak od sam intrygantem.
 — To się rozgniewa.
 — Co cię to obchodzi? Praw mu o Bogu, o cnocie, o piekle, o czem ci się wkońcu podoba; ale staraj się dostać papiery...
 — A jeżeli ich oddać nie zechce?
 — Nie daj mu rozgrzeszenia.
 — Albo mu gwałtem papiery zabiorę.
 — Dobrze i tak; ale czyś zupełnie wytrzeźwiał, abyś dokładnie spełnił moje zlecenia?
 — Zobaczysz.
 Gorenflot powiódłszy ręką po twarzy, zdawał się chcieć zetrzeć znaki opilstwa; oczy jego były tak spokojne, że nawet bez badania wyczytać z nich było można niedołęstwo; usta otwierały się kiedy niekiedy i umiarkowanie wyrzucały wyrazy; poruszenia miał powolne, choć nieco drżące.
 Przybrawszy taką postawę, z powagą skierował się ku drzwiom.
 — Skoro tylko będziesz miał papiery — rzekł Chicot — ściskaj je w jednej ręce, a drugą zapukaj w ścianę.
 — A jeśli mi nie pozwoli?
 — Uderzaj.
 — A więc czy tak, czy owak, mam bić.
 — Nieinaczej.
 — Dobrze.
 Kiedy Gorenflot wyszedł z pokoju, Chicot wzruszony, przysunął ucho do muru, aby najmniejszy szelest posłyszeć.
 W dziesięć minut, trzeszczenie posadzki dało mu poznać, że Gorenflot jest u swego sąsiada.
 Adwokat podniósł się nieco na łóżku i spojrzał na nieznajomą sobie figurę.