Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/40

 — Witaj bracie — rzekł Gorenflot, zatrzymując się w środku pokoju i roztwierając ramiona.
 — Poco tu przychodzisz, mój ojcze?... — zapytał chory głosem osłabionym.
 — Mój synu, jestem duchownym i skoro się dowiedziałem, że jesteś w niebezpieczeństwie, przychodzę, aby dać pomoc duszy twojej.
 — Dziękuję — odpowiedział chory — twoja praca daremna, mam się bowiem daleko lepiej.
 Gorenflot kiwnął głową.
 — Czy tak pan sądzisz?... — rzekł.
 — Jestem tego pewny.
 — To tylko podstęp Szatana, który chce, abyś, umarł bez spowiedzi.
 — Szatan szkodzić mi już nie może, dopiero co się spowiadałem.
 — Przed kim?
 — Przed kapłanem, który przybył z Avignonu.
 Gorenflot znowu kiwnął głową.
 — To nie ksiądz — rzekł.
 — Jakto! nie ksiądz?
 — Nie.
 — A ty, ojcze, skąd wiesz?
 — Znam go.
 — Tego, co wyszedł?
 — Tak — rzekł Gorenflot z taką pewnością, że. adwokat, chociaż przebiegły, zadrżał.
 — A zatem — mówił dalej Gorenflot — ponieważ nie jesteś zdrowszy, a tamten człowiek nie był księdzem, trzeba się wyspowiadać.
 — Nie pragnę być zdrowszym — rzekł odwokat mocniejszym głosem, — a spowiadam się przed kim mi się podoba.
 — Nie będziesz miał czaku szukać innego spowiednika i kiedy ja jestem...
 — Jakto!... — zawołał chory głosem, który rósł