Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/41

coraz mocniej — powiadam cd, że mi jest lepiej i że się spowiadałem.
 Gorenflot trzeci raz kiwnął głową.
 — A ja — rzekł poważnie — powiadam ci, że nie masz się niczego dobrego spodziewać; lekarze cię zgubili i Opatrzność boska opuści. Przykro mi mówić, a wiem to dobrze, że wcześniej, lub później... ale tam jest waga sprawiedliwości i miło umierać na tym świecie, aby na tamtym zmartwychwstać. Pitagoras tak mówił, chociaż był poganinem. Dalej, spowiadaj się, moje dziecię.
 — Upewniam cię mój ojcze, że mi jest daleko lepiej, co nawet przypisuję twojej obecności.
 — Błądzisz, błądzisz mój synu; wierzaj mi, w ostatnich chwilach jest jakieś wysilenie życia; jest to lampa, która przed zgaśnięciem mocniejsze rzuca światło. Wyznaj mi, synu, twoje zdrady, twoje podstępy, intrygi i grzechy całego żywota — zakończył siadając przy łóżku.
 — Moje zdrady? moje podstępy! moje intrygi?... — powtórzył Mikołaj Dawid, cofając się przed mnichem nieznanym, który zdawał się znać go doskonale.
 — Tak — rzekł Gorenflot nadstawiając szerokie uszy i wyciągając ręce — kiedy mi wszystko opowiesz, oddaj papiery, a może Bóg ci przebaczy.
 — Jakie papiery!... — zawołał chory tak donośnie i mocno, jakby żadnej nie czuł dolegliwości.
 — Papiery, które ci mniemany ksiądz przywiózł z Avignonu.
 — Kto ci powiedział, że on mi przywiózł papiery!... — zapytał groźnie adwokat, wykuwając nogę z pod nakrycia i patrząc surowo na mnicha.
 Gorenflot osądził, że trzeba stawić się mężnie.
 — Ten, kto powiedział, wie co powiedział. Da-