Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/43

 — To nie odpowiedź, — odrzekł adwokat, mocno przyciskając żelazem.
 — Ostrożniej, bo jak mię zabijesz, to się nic nie dowiesz.
 — Prawda; jak się nazywasz?...
 — Brat Gorenflot.
 — Więc naprawdę jesteś mnichem?...
 — Naprawdę.
 — A co robisz w Lyonie?...
 — Jestem wygnany.
 — Jak dawno tu jesteś?...
 — Szesnaście dni.
 — Dlaczego mnie szpiegowałeś?...
 — Nie szpiegowałem bynajmniej.
 — A skąd wiesz, żem odebrał papiery?...
 — Mówiono mi.
 — Kto ci mówił?...
 — Tego nie mogę powiedzieć.
 — A jednak będziesz musiał...
 — Hola!... — zawołał mnich. — Dla Boga!... dla Boga!...
 Mnich krzyknął i kropla krwi ukazała się na mieczu adwokata.
 — Powiedz jak się nazywa?...
 — Nie mogę zdradzić przyjaźni — to... to...
 — Mów!... — zawołał adwokat i tupnął nogą.
 — Chicot — wyjąkał mnich.
 — Trefniś królewski?...
 — On sam.
 — Gdzie on jest?...
 — Tutaj!... — odezwał się głos silny i drżący.
 Chicot ukazał się na progu, blady, groźny i z mieczem w dłoni.