Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/45

inny przekona cię, z jakiego rodu pochodzi. Mój Gorenflocie, wyjdź i stań na schodach, aby nikt nie przerwał nam bardzo ważnej rozmowy.
 Gorenflot pragnął być jak najdalej od Mikołaja Dawida, dlatego zaczął najpierw iść chyłkiem koło muru, następnie, dostawszy się do drzwi, wyskoczył sto razy lżejszy, niż kiedy wszedł.
 Chicot zamknął drzwi i pchnął zasuwkę.
 Dawid z początku był nieco strwożony; lecz kiedy odetchnął, kiedy przypomniał swoją zręczność w robieniu bronią, kiedy widział, że jest sam na sam z Chicotem, odzyskał przytomność i skoro wrócił Gaskończyk, zastał go opartego o łóżko, z mieczem w ręku i uśmiechem na ustach.
 — Ubieraj się pan — rzekł Chicot — daję ci czas na to, bo żadnej nad tobą nie chcę mieć przewagi. Wiem, że się nie lękasz i dobrze bronią robisz, ale to dla mnie wszystko jedno.
 Dawid zaczaj się śmiać.
 — Wyborny żarcik — rzekł.
 — Mnie się przynajmniej takim wydaje, bo jest moim, a pan co masz smak wytrawny, później go ocenisz...
 — Panie Dawidzie, czegom tu przyszedł szukać! — dodał po chwili.
 — Reszty kijów, których ci nie dodałem, kiedyś przez okno wyskoczył.
 — Bynajmniej; oddam je temu, kto mi je dać kazał, bądź o to spokojny. Ja przyszedłem tu po genealogję pana Piotra de Gondy, którą ci oddano przed chwilą.
 — Jaką genealogję? — rzekł.
 — Panów de Guise, którzy, jak wiesz, w prostej linji pochodzą od Karola Wielkiego.
 — A więc jesteś szpiegiem? ja cię tylko trefnisiem być sądziłem.