Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/56

 — Powiesz mi skoro wyjdziemy z kościoła. Zaraz się skończy; pojedziemy do mojego mieszkania.
 W tym czasu król na cienką koszulę, wdziewał grubą, a królowa z pomocą dam dworu, to samo uczyniła.
 Król ukląkł, królowa za nim; dworzanie chcąc się podobać królowi, czołami bili o posadzkę.
 Wkońcu, król się podniósł, zdjął grubą koszulę, ukłonił się arcybiskupowi i skierował ku drzwiom.
 Idąc, zatrzymał się, albowiem spostrzegł Bussego.
 — Panie — rzekł — widać nasze nabożeństwo nie przypada ci do smaku, bo nie możesz zrzucić złota i jedwabiu wtedy, gdy twój król wdziewa włosienicę.
 — Najjaśniejszy panie — odpowiedział Bussy z powagą ale blednąc z niecierpliwości, nikt może szczerzej nie pragnie służyć Waszej królewskiej mości, nawet z pomiędzy tych, którzy powdziewali włosienicę, jak ja; lecz przybywam z dalekiej podróży i nie wiedziałem o bytności Jego książęcej mości w Chartres. Dwadzieścia dwie mil zrobiłem w ciągu pięciu godzin, aby się prędzej z Jego książęcą mością połączyć; otóż dlaczego nie zmieniłem sukien, o czembyś Najjaśniejszy panie nie wiedział, gdybym się był modlił w Paryżu.
 Król zdawał się być zadowolonym z odpowiedzi, lecz że spojrzawszy na dworzan, widział jak ci wznosili ramiona, lękał się ich obrazić i poszedł dalej.
 Bussy pozwolił mu przejść nie zmrużywszy nawet powiek.
 — A co, czy nie widziałeś?... — rzekł książę.
 — Co takiego?
 — Jak Schomberg, Quelus i Maugiron wznosili ramiona.