Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/57

 — Bardzo dobrze widziałem — odrzekł Bussy spokojnie.
 — I cóż?
 — Przecież w kościele bić się z nimi nie myślę.
 — A ja myślałem, że nic nie widzisz, albo widzieć nie chcesz.
 Bussy wzniósł ramiona i wychodząc z kościoła wziął księcia nabok.
 — Wszak idziemy do ciebie, Mości książę?
 — Natychmiast, bo wiele wiadomości spodziewam się od ciebie.
 — Nawet o rzeczach, których się nie spodziewasz Mości książę.
 Książę spojrzał na Bussego z zadziwieniem.
 — Pozwól mi tylko pożegnać króla — rzekł książę.
 I udał się pożegnać brata, który dzisiaj w dobrym humorze, pozwolił mu powrócić do Paryża.
 Książę z Bussym przybyli do siebie i zamknąwszy się w pokoju, rozmawiali.
 — Siadaj i opowiedz mi twoje przygody — rzekł książę, sądziłem, że nie żyjesz. Czy wiesz, że cały dwór przywdział białe suknie na znak radości po twojem zniknięciu; czy wiesz, że wiele piersi wolniej odetchnęło, myśląc że już nie podźwigniesz szpady; ale nie oto rzecz chodzi; sądzę, że udałeś się w postukiwaniu owej nieznajomej piękności. Powiedz mi, co to za kobieta i czego mam się spodziewać.
 — Powinieneś zebrać, coś zasiał, Mości książę, inaczej, wstyd tylko dla ciebie.
 — Co? co?... — zapytał książę zdziwiony tonem Bussego i ubliżającemi wyrazy.
 Tłumacz się jaśniej, a Chicotowi pozostaw zagadki i szarady.