Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/58

 — Nic łatwiejszego, Mości książę, odwołuję się tylko do twojej pamięci.
 — Co to za kobieta?
 — Sądzę, że Wasza książęca mość ją poznałeś.
 — Miałażby to być ona!
 — Tak, Mości książę.
 — Widziałeś ją?
 — Widziałem.
 — Mówiłeś z nią?
 — Mówiłem: tylko z widziadłami rozmówić się nie można. Mimo tego, Wasza książęca mość miałeś powody sądzić, że umarła.
 Książę zbladł, jakby powalony gromem wspomnień przykrych.
 — Tak więc, Mości książę — mówił dalej Bussy — chociaż skazałeś na męczeństwo młodą dziewicę szlachetnego rodu, ona przecież ocalała, lecz nie ciesz się książę, abyś zupełnie był wolnym od winy; uszła ona śmierci, ale nieszczęśliwa, stokroć smierćby wołała.
 — Cóż to ma znaczyć? co takiego się jej przytrafiło?... — zapytał książę drżąc cały.
 — Mości książę, pewien człowiek ocalił jej honor, ale kazał sobie drogo tę przysługę zapłacić.
 — Dokończ.
 — Tak, Mości książę, panna de Meridor aby uniknąć księcia Andegaweńskiego, którego nie chciała być kochanką, rzuciła się w objęcia człowieka, którego nienawidzi.
 — Co mówisz?
 — Panina de Meridor nazywa się dzisiaj panią de Monsoreau.
 Na te wyrazy zazwyczaj blada twarz księcia Franciszka, okryła się gwałtownym rumieńcem; o mało krew nie trysnęła mu oczyma.
 — Na rany Chrystusa!... — zawołał — czy to być