Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/59

może? Czy podobna, aby jeden z moich dworzan, taki pan de Monsoreau, śmiał ze mną do jednego ubiegać, się celu?
 — Dlaczego nie?... — zapytał Bussy.
 — Więc i ty uczyniłbyś to samo?
 — Zapewne, ale wprzódy uprzedziłbym Waszą książęcą mość.
 — Zaczekaj Bussy — mówił książę nieco spokojniej, łatwo pojmujesz, że ja nie myślę cię usprawiedliwiać.
 — To źle Mości książę, bo ilekroć idzie o prawa honoru, jesteś tylko człowiekiem.
 — A więc sam osądź pana de Monsoreau. Powiedz, czy nie jest dla minie zdrajcą?
 — Dla Waszej książęcej mości?
 — Dla mnie, skoro znał moje zamiary.
 — A zamiarem Waszej książęcej mości było..
 — Żeby mnie Diana kochała. Ale nigdy gwałtu użyć nie chciałem.
 — Takie więc były zamiary Waszej książęcej mości!... — rzekł Bussy ironicznie.
 — Tak jest, takie były moje zamiary i zmienić ich nie chcialłem, mimo, że pan de Monsoreau zupełnie inaczej radził.
 — Mości książę, a więc pan de Monsoreau namawiał cię do shańbienia Diany?
 — Nieinaczej. Nawet na piśmie. Czy chcesz widzieć jeden z jego listów?
 — A! czy mogę temu wierzyć! — zawołał Bussy.
 — Zobaczysz.
 Książę wybiegł do drugiego pokoju i wyjąwszy z ozdobnej szkatułki list, podał go Bussemu.
 — Czytaj — rzekł — skoro wątpisz o słowie księcia.
 Bussy drżącą ręką wziął list i przeczytał: