Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/64

degaweńskiego. Wszak wiesz, panie Chicot że nie mam szczęścia być ulubieńcem króla.
 — W tym względzie więcejbym winił króla, niż pana.
 Bussy skłonił się.
 — Zapewne przybywasz zdaleka!.. — zapytał Bussy — mówiono, że podróżowałeś.
 — Tak panie, byłem na polowaniu — odpowiedział Chicot — ale i pan podobno jeździłeś?...
 — Zrobiłem małą wycieczkę na prowincję. Ale teraz — mówił Buksy, po chwili przestanku — czy nie byłbyś tak dobrym, i nie zrobił mi jednej przysługi!...
 — Ilekroć pan Bussy zaszczyci mię swojem zaufaniem, wielką mi radość uczyni.
 — Masz prawo wejść każdej chwili do Luwru, zatem uprzedź księcia Andegaweńskiego, że czekam...
 — Książę Andegaweński jest w Luwrze!... zatem wejdź pan razem ze mną.
 — Lękam się złego humoru króla.
 — Ba!...
 — Jeszczem się nie przyzwyczaił do jego wykrzywiań.
 — Bądź pan spokojny, niezadługo wszystko się zmieni.
 — Jakto!... panie Chicot, czy jesteś wróżbitą!...
 — Niekiedy. No, odwagi, idźmy razem.
 I weszli, jeden skierował się ku mieszkaniu księcia Andegaweńskiego, który zamieszkiwał, jakeśmy powiedzieli, apartamenty po królowej Małgorzacie, drugi poszedł do królewskiego pokoju.
 Henryk III-ci dopiero co się przebudził i na silny odgłos dzwonka mnóstwo lokai i dworzan wbiegło do królewskiej sypialni.