Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/67

 — Bo jak obłoki Arisitofana, tak on zachował całą jego postać, a nawet i spojrzenie.
 Pan de Monsoreau odwrócił się i rzekł, blednąc, do Chicota.
 — Panie Chicot, nie przyzwyczajony jestem do bufonady.
 — Jak widzę — odrzekł Chicot — pan zupełnie nie jesteś podobnym do nas, którzy żyjemy na dworze. Jednak z ostatniej bufonady, okropnieśmy się śmieli.
 — Z jakiej bufonady ?... — zapytał de Monsoreau.
 — Że cię król wielkim łowczym mianował. Przekonaj się pan, że mam słuszność.
 Monsorean rzucił groźne spojrzenie na Gaskończyka.
 — Przestańcie, przestańcie -— rzekł Henryk — mówmy o czem innem, panowie.
 — Tak — odparł Chicot — mówmy o Najświętszej Pannie z Chartres.
 — Chicot, tylko nie bluźnij!... — upomniał król.
 — Ja bluźnić?... — odpowiedział Chicot. — Owszem, ja ciebie chcę ostrzec, mój synku, że źle postępujesz z Najświętszą Panną z Chartres.
 — Jakto?
 — Nieinaczej. Koszulki Najświętszej Panny były razem, a ty je rozdzieliłeś. Gdybym był tobą, Henryczku, połączyłbym je, a nawet nierozdzielnie.
 Ta przymówka co do rozdzielenia króla z królową, rozśmieszyła dworzan.
 Henryk przetarł oczy i roześmiał się także.
 — Tym razem — rzekł — trefniś ma słuszność.
 I zaczął o czem innem.
 — Panie — rzekł cicho Monsoreau do Chicota — pozwól, że pomówimy z sobą na osobności.
 — I owszem, z przyjemnością — odpowiedział Chicot.