Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/69

nie, — zwrócił się Bussy do pana de Monsoreau, — książę Andegaweński chce z tobą mówić.
 — Ze mną?... — odrzekł niespokojnie łowczy.
 — Z tobą samym.
 Pan de Monsoreau rzucił na Bussego przenikliwe spojrzenie, którem chciał zbadać jego myśli, lecz oczy i cała powierzchowność młodzieńca, były spokojne.
 — Czy pan będziesz mi towarzyszył? — zapytał.
 — Bynajmniej. Uprzedzę księcia, że pan wykonasz jego rozkazy.
 I Buksy oddalił się przesuwając lekko pomiędzy tłumem dworzan.
 Książę Andegaweńska w rzeczy samej niecierpliwie czekał w swoim gabinecie i odczytywał list, który już znają czytelnicy.
 Słysząc skrzypienie drzwi, ukrył list, bo sądził, że pan de Monsoreau wchodzi.
 Bussy ukazał się.
 — I cóż — zapytał książę. — Nic się nie domyśla?
 — A chociażby się i domyślał. Wszak książę wywiodłeś go z nicości i możesz w nią wtrącić napowrót.
 — Zapewne — odrzekł książę z owym wyrazem chmurnego zamyślenia, które malowało się na jego twarzy, ilekroć potrzeba było okazać siłę duszy.
 — Czy się Waszej książęcej mości mniej winnym jak wczoraj wydaje?
 — Stokroć winniejszym; jego przewinienia tem są większe, im bardziej nad niemi się zastanawiam.
 — Wszystko na jednym zahacza się punkcie — mówił Bussy. — Porwał zdradliwie młodą dziewicę i zaślubił ją podstępnie. Musi więc żądać rozwiązania tego małżeństwa, albo Wasza książęca mość sam tego zażądasz.