Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/71

 — A! — rzekł — książę dotrzymuje słowa.
 Po tym głosie, inny dał się znowu słyszeć; wszyscy milczeli i niespokojnie spoglądali po sobie, powszechna pomiędzy dworzanami panowała cisza.
 Niespokojny, pomiędzy nadzieją a bojaźnią, Bussy czuł jak sekunda płynie po sekundzie i że więcej jak kwadrans upłynął.
 Nagle, drzwi pokoju księcia otwarły się i dychać było dwa głosy, dość ożywione.
 Bussy wiedział, że książę jest sam z wielkim łowczym i spodziewał się, że ich rozmowa nie powinna być wesołą.
 Zadrżał.
 Wkrótce głosy zbliżyły się, drzwi przymknięto, Monsoreau wyszedł na palcach kłaniając się nisko.
 Książę odprowadził go aż do progu, mówiąc:
 — Żegnam cię, przyjacielu. To rzecz ułożona...
 — Przyjacielu! — mruknął Bussy — co to ma znaczyć?
 — Tak więc — rzekł pan de Monsoreau — wolą jest księcia, aby tę rzecz jawną uczynić.
 — Nieinaczej, te tajemnice, to czyste dzieciństwa.
 — Kiedy tak — odrzekł wielki łowczy — dzisiaj ją przedstawię królowi.
 — Bądź spokojny, ja wszystko przygotuję.
 Książę schylił się ku wielkiemu łowczemu i coś mu szepnął do ucha.
 — Stanie kię zadość woli Waszej książęcej mości — odpowiedział wielki łowczy.
 Pan de Monsoreau ukłonił się księciu, który nie widząc Bussego, stojącego za drzwiami, spojrzeniem badał obecnych.
 — Panowie — rzekł pan de Monsoreau, zwracając kię ku dworzanom, czekającym kolei przyjęcia —