Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/75

 — Nie lękaj się — rzekł książę — nikogo tutaj niema i możemy rozmawiać szczerze.
 Monsoreau pokłonił się.
 — Wiernym jesteś poddanym, panie wielki łowczy i przywiązanym do mojej osoby.
 — Nie mylisz się, Mości książę.
 — Pewny tego jestem; ty doniosłeś o robionych na mnie zasadzkach, narażałeś życie własne.
 — Mości książę!...
 — Wiem o tem... Ostatnim razem, muszę ci to przypomnieć, bo tyle miałeś delikatności, że nawet najmniejszy wyraz nie zdradził zrobionych mi przysług, osobliwie, co do ostatniej przygody...
 — Jakiej, Mości książę?...
 — Co do porwania panny de Meridor; biedna dziewczyna!...
 — Niestety!... pomruknął pan de Monsoreau tak, aby odpowiedzi nie można zastopować do słów Franciszka.
 — Żałujesz jej, nieprawda?
 — A Wasza książęca mość?
 — Ja? o! wiesz dobrze, że żałowałem tej grymaśnicy. Potrzeba było całej twojej przyjaźni i życzliwości, abym zapomniał o porwaniu tej biednej dziewczyny.
 Monsoreau uczuł cios i rzekł do siebie: miałyżby to być wyrzuty sumienia?
 — Mości książę!... — odezwał się głośno — twoja wrodzona dobroć każę ci jej żałować, lecz ani ty, ani ja nie byliśmy przyczyną jej śmierci.
 — Jakto?
 — Albowiem nie miałeś zamiaru posunięcia gwałtu, aż do zadania śmierci pannie de Meridor. Zatem nie masz Mości książę o co siebie obwiniać; jest to wypadek, jak wiele innych, które się przytrafiają codziennie.