Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/77

 — Mów ciszej, Mości książę — ciągnął Monsoreau głosem spokojnym. — Wasza książęca mość zapominasz, że mówisz do szlachcica i wiernego sługi.
 Książę rozśmiał się konwulsyjnie.
 — Do dobrego i wiernego sługi — powtórzył Monsoreau, równie spokojny jak pierwej.
 Książę zastanowił się.
 — Co to ma znaczyć?
 — Chciałem powiedzieć i powiem, jeżeli Wasza książęca mość zechcesz mię słuchać, że dlatego wziąłem tę kobietę, ponieważ ty Mości książę, pragnąłeś ją posiadać.
 Książę nie wiedział co odpowiedzieć, zdumiony śmiałością łowczego.
 — Oto moje usprawiedliwienie — rzekł z pokorą pan de Monsoreau; — kochałem pannę de Meridor.
 — I ja także! — odparł z godnością Franciszek.
 — Prawda Mości książę; lecz panna de Meridor ciebie nie kochała.
 — A ciebie?
 — Może — mruknął Monsoreau.
 — Kłamiesz; przymusiłeś ją, jak ja chciałem przymusić; minie, jako panu nie powiodło się, ty, chociaż sługa, zyskałeś, coś pragnął. Ja miałem za sobą władzę, ty tylko zdrady użyłeś.
 — Strzeż się, Mości książę — rzekł Monsoreau schylając głowę, jak tygrys, który na łup skoczyć zamierza. — Kochałem ją, powtarzam i nie jestem bynajmniej twoim służalcem. Moja żona, równie jak majątek, należy do mnie i nikt mi jej wydzierać niema prawa. Kochałem tę kobietę i zaślubiłem ją.
 — Czy tak? — rzekł Franciszek postępując do dzwonka, leżącego na stole. — Zaślubiłeś, lecz musisz ją oddać.