Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/83

 Henryk aby go obudzić, trzy razy pociągnął za rękę, przyczem mocno zawołał:
 — Chicot.
 Gaskończyk roztworzył oczy.
 — Mój przyjacielu — rzekł król — jak możesz spać, gdy twój pan jest dręczony bezsennością?...
 — A! mój Boże!... — zawołał Chicot — jakby nie poznawał króla — czy Najjaśniejszy pan ma niestrawność?...
 — Chicot, mój przyjacielu — mówił Henryk, to ja... Ja, Henryk.
 — Aha!... zapewne mój synku, bekasów strawić nie możesz. Wczoraj mówiłem ci kochanku, że jesz za wiele.
 — Nie, mój drogi — zaledwie ich skosztowałem.
 — To chyba cię otruli... Co u licha!... czegoś tak blady, Henryku?...
 — Mam maskę na twarzy.
 — Więc nie jesteś chory?...
 — Bynajmniej.
 — Dlaczegóż nie śpisz?...
 — Jakiś mię smutek opanował.
 — Kiedy kto smutny, to myśli, a tyś także powinien pomyśleć, że kiedy się kogo budzi o drugiej rano, to chyba podarunek mu się przynosi... Cóżeś mi przyniósł?...
 — Nic, mój drogi, tylko przyszedłem z tobą pogadać.
 — Tylko?...
 — Alboż nie dosyć?... Czy wiesz, Morvilliers wczoraj był na moim dworze.
 — Bardzo dobrą miałeś kompanję... A poco przybył!...
 — Żądał posłuchania.
 — Otóż ten człowiek żyć umie; on wcale do cie-