Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/84

bie Henryku.niepodobny, bo nie chodzi budzić ludzi o drugiej rano.
 — Co on ma do powiedzenia?...
 — I dlatego mnie obudziłeś?..
 — Przecież wiem,. że on zarządza moją policją.
 — Na honor, nie wiedziałem o tem.
 — Ale ja, mój drogi, przekonany jestem, że on zawsze wie o wszystkiem.
 — A ja przekonany jestem — odrzekł Chicot — że spałbym jak najlepiej, gdybyś mnie nie obudził.
 — Więc wątpisz o kanclerzu?... zapytał Henryk.
 — Wątpię i mam powody...
 — Jakie?...
 — Jeden jest. dostateczny.
 — Zapewne jeśli dobry.
 — A potem zostawisz mnie w spokoju?...
 — Zostawię.
 — Otóż pewnego wieczoru wybiłem cię na ulicy Froid-mantel; wszak wtedy byłeś z Quelusem i Schombergiem?...
 — Ty mnie wybiłeś?... I zaco?...
 — Obraziłeś mojego pazia; czemuż Morvillieres nic ci o tem nie mówił?...
 — Jakto! to ty byłeś... ach! zbrodniarzu!
 — Ja sam; a co Henryczku, wszak dobrze biję?...
 — Każę cię kijem oćwiczyć, zuchwalcze.
 — Ale ja nie o to pytam.
 — Daj pokój.
 — Czy jutro przyjdzie Morvilliers?..
 — Kazałam mu.
 — Czy opowiadałeś mu przygodę, która się przytrafiła jednemu z twoich przyjaciół?
 — Opowiadałem.
 — I kazałeś mu winnych wynaleźć?...
 — Kazałem.