Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/86

odbyciu ceremonii powitalnych, — pan Morvilliers donosi nam o spisku przeciw naszej osobie?
 Książę rzucił na obecnych przenikliwe spojrzenie.
 — Czy podobna?... — mruknął.
 — Opowiedz nam wszystko — odezwał się Chicot kładąc fregatę w kryształową miednicę, stojącą na stole.
 — Tak — wyjąkał książę Andegaweński, — opowiedz nam wszystko panie kanclerzu.
 — Słucham — rzekł Henryk.
 Kanclerz przybrał głos stłumiony, postawę schyloną i wzrok pomieszany.
 — Najjaśniejszy panie — rzekł — oddawna czuwałem nad niektórymi malkontentami.
 — Aha! niektórymi?... — zawoła! Chicot — to bardzo umiarkowanie.
 — Byli to — mówił dalej kanclerz — ludzie mało znaczący, przekupnie, rzemieślnicy, duchowni, młodzież i...
 — No, to przynajmniej ne magnaci — rzekł Chicot spokojnie, kładąc nowy statek w miednicę.
 Książę Andegaweński uśmiechnął się złośliwie.
 — Ja postaram się przekonać cię, Najjaśniejszy panie — mówi! kanclerz, — malkontenci chcą głównie z dwóch rzeczy korzystać, to jest z wojny i z wiary.
 — To prawdopodobne — odpowiedział Henryk.
 Kanclerz zadowolony pochwałą — mówił dalej;
 — W wojsku, mam osoby przychylne Waszej królewskiej mości, które mi donoszą o wszystkiem: w duchowieństwie, nieco mi trudniej. Wyprawiłem więc na prowincję moich podwładnych.
 — Bardzo dobrze — rzekł Chicot.
 — Nakoniec — mówił Morvilliers, — udało mi się skłonić jednego.