Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/87

 — Do czego?... — zapytał król.
 — Aby miał baczność na kaznodziei, podniecających lud.
 — Ho! ho!... — pomyślał Chicot — czyby znali mojego przyjaciela?
 — Ludzie ci mówią, że mają natchnienia, ale ja myślę — że to są szatańskie natchnienia.
 — Tak, tak — rzekł król.
 — Bardzo słusznie — dodał Chicot.
 — Znam nawet ich zamiary — dodał triumfująco Morvilliers.
 — Wybornie!... — zawołał Chicot.
 Król dał znak Gaskończykowi aby milczał.
 Książę Andegaweński z mówcy oczów nie spuszczał.
 — Przez dwa miesiące — mówił kanclerz — kosztem Waszej królewskiej mości utrzymywałem ludzi zręcznych, odważnych, doświadczonych i uczciwych, których używałem na korzyść panującego. Za ich to pomocą, chociaż wiele wydałem, będę wiedział o pierwszem posiedzeniu spiskowych.
 — Wybornie!... — rzekł Chicot — niechaj król płaci.
 — Jakiż cel spisku?... — zapytał król — jakie zamiary spiskowych?
 — Najjaśniejszy panie — odpowiedział kanclerz — pewnie zamierzają wznowić dzień świętego Bartłomieja.
 — Przeciw komu?
 — Przeciwko hugonotom.
 Obecni spojrzeli po sobie.
 — A wiele to mniej więcej kosztowało?... — zapytał Chicot.
 — Siedemdziesiąt pięć tysięcy liwrów z jednej strony, a sto tysięcy z drugiej.
 Chicot obrócił się ku królowi.