Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/88

 — Jeśli chcesz, za tysiąc talarów powiem ci cały sekret!... — zawołał.
 Morvilliers zadziwił się, a książę Andegaweński umilił twarz, jak nigdy.
 — Powiedz — rzekł król.
 — To jest czysta i prosta Liga — rzekł Chicot — Liga zawiązana od lat dziesięciu. Pan de Morvillliers dowiedział się tego — co każdy mieszczanin paryski zna jak „Ojcze nasz“.
 — Panie... — przerwał kanclerz.
 — Mówię prawdę i dowiodę jej!... — zawołał Chicot tonem obrończym.
 — Zatem wymień miejsce zebrania należących do Ligi.
 — Najchętniej: 1. Plac publiczny; 2. Plac publiczny; 3. Plac publiczny.
 — Pan Chicot żartuje — odrzekł kanclerz, krzywiąc się niemiłosiernie.
 — Należący do Ligi, ubrani są po parysku, a idąc podnoszą nogi — odpowiedział z powagą Chicot.
 Ogólny śmiech przyjął ten dowcip. Pan de Morvilliers uznał za stosowne iść za wszystkimi, i śmiał się także. Lecz nagle, zachmurzając się, rzekł:
 — Jeden z moich był obecny na posiedzeniu i w miejscu, o którem pan Chicot nie wie.
 Książę Andegaweński zbladł.
 — Gdzie — zapytał król.
 — W opactwie Ś-tej Genowefy.
 Chicot upuścił papier, który w ręku trzymał.
 — W opactwie Ś-tej Genowefy!... — rzekł król.
 — To niepodobna. — mruknął książę.
 — A co tam robili, co uradzili panie kanelerzu? — zapytał król.
 — Wybrali naczelników i uradzili, aby wszyscy