Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/90

 — Słusznie.
 — Bardzo słusznie — dodał Chicot — ale i my jesteśmy mężami stanu.
 — Pożegnamy króla — rzekł książę Andegaweński — jeżeli nasza obecność jest na przeszkodzie.
 Pan de Morvilliers wahał się.
 Król dalł znak kanclerzowi, aby się zbliżył, bratu, aby pozostał, Chicotowi, ażeby milczał, a trzem ulubieńcom, aby się nieco oddalili.
 Morvilliers schylił się do ucha Jego królewskiej mości; lecz zaledwie zrobił poruszenie podług wszelkiej dworskiej etykiety, kiedy ogromny hałas rozległ się na dziedzińcu Luwru.
 Król powstał: panowie Quelus i d‘Epernon, udali się do okna, książę Andegaweński pochwycił za szpadę, jakby ten hałas dla niego zgubę zwiastował.
 Chicot spiąwszy się na palcach, widział wszystko na dziedzińcu i w pokoju.
 — Patrzajcie!... — pan de Guise — zawołał pierwszy. — Książę de Guise w Luwrze.
 Król obejrzał się.
 — Prawda — mówili dworzanie.
 — Książę de Guise?... — mruknął książę Andegaweński.
 — To szczególne, że de Guise w Paryżu — mówił król zwolna, jakby w oczach pana de Morvilliers chciał to samo nazwisko wyczytać.
 — Czy w zwierzeniu, jakie mi miałeś uczynić, miał być książę Guise?... — zapytał cicho urzędnika.
 — Tak, Najjaśniejszy panie, to on przewodniczył posiedzeniu — odpowiedział kanclerz tym samym tonem.
 — A inni?
 — Innych nie znam.