Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/96

 — Najjaśniejszy panie — mówił książę de Guise, — prawowierni zjednoczenie nazwali święta Ligą, która ma na celu wzmocnić tron przeciwko hugonotom, jego śmiertelnym nieprzyjaciołom.
 — Wybornie!... — zawołał Chicot — zatwierdzam „pedibus et nutu“.
 — Ale nie dosyć zjednoczenia — mówił książę — nie dosyć utworzyć masę, trzeba jej nadać kierunek. W królestwie takiem, jak Francja, nie można zgromadzać się bez pozwolenia królewskiego.
 — Masa!... — powtórzył Henryk nie usiłując nawet ukryć podzielenia.
 — Masa!... — zawołał Chicot — która pod zdolną dłonią piękne wyda owoce.
 Cierpliwość księcia zdawała się wyczerpywać; ściął przecież zęby i nogą mocno uderzył w posadzkę.
 — Dziwię się, Najjaśniejszy panie — rzekł — że pozwalasz przerywać tak ważną rozmowę.
 Chicot czując słuszność uwagi, obejrzał się wokoło i udając głos odźwiernego w parlamencie, zawołał:
 — Ciszej! ciszej panowie.
 — Masa — powtórzył król nie mogąc strawić tego wyrazu — to bardzo pochlebne dla religji: ale naprzeciw tej masie wielu jest protestantów w mojem państwie!
 Książę zdawał się namyślać.
 — Czterech — rzekł Chicot.
 Ten dowcip rozśmieszył przyjaciół króla.
 Książę de Guise zmarszczył brwi, a dworzanie szemrali przeciw śmiałości Gaskończyka.
 Król zwrócił się do szemrzących, a ponieważ gdy chciał, umiał sobie nadać powagę, szmer ustał.
 Następnie, spojrzawszy na księcia, rzekł:
 — A więc czego żądasz, mój kuzynie?