Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T3.djvu/98

 — Czy wszystko powiedziałeś, mój kuzynie?... — zapytał Henryk.
 — Wszystko, szczerze, jak to mogłeś widzieć, Najjaśniejszy panie.
 Chicot ciężko westchnął, a książę Andegaweński śmielej spojrzał na księcia Lotaryńskiego.
 — Cóż o tem myślicie, panowie?... — zapytał król obecnych.
 Chicot nic nie odpowiedział, wziął kapelusz i rękawiczki, następnie lwią skórę za ogon pociągnął w róg pokoju i legł na niej jak długi.
 — Chicot, co robisz? — zapytał król.
 — Najjaśniejszy panie — odpowiedział — noc najlepszą jest doradczynią. Najprzód się prześpię, a odpowiem potem księciu de Guise.
 Książę rzucił groźne spojrzenie na Gaskończyka, na które tenże odpowiedział chrapaniem.
 — Co myślisz Najjaśniejszy panie? — zapytał książę.
 — Myślę, że jak zwykle, masz słuszność, mój kuzynie; zwołaj naczelników Ligi, stań na ich czele, a ja wybiorę człowieka potrzebnego dla wiary.
 — A kiedy to będzie? — zapytał książę.
 — Jutro.
 Wymawiając ten wyraz, król lwię nieco uśmiechnął.
 Książę Andegaweński zamierzał się oddalić, gdy król rzekł:
 — Pozostań, mój bracie; chcę z tobą pomówić.
 Książę de Guise potarł czoło, jakby myślom chciał ulżyć i niebawem się oddalił.
 Po chwili, słychać było tłum witający go tak samo, jak kiedy wchodził do Luwru.
 Chicot donośnie chrapał, ale nie ręczymy, czy spał.