Strona:PL Dumas - Paulina.pdf/122

czoło i głosem, w którem nie można było dostrzec najmniejszego wzruszenia, rzekł:
 — Podobne uczucia są niebezpieczne i tylko po dokładnej znajomości człowieka, który je natchnął, wypowiedzieć je można.
 — A skąd pan wiesz, że nie znam go doskonale? — odpowiedziałem patrząc mu prosto w oczy.
 — Jednakże, jeśli mnie pamięć nie myli — odpowiedział hrabia — wczoraj spotkaliśmy się po raz pierwszy.
 — A jednakże wypadek, albo raczej Opatrzność, zbliżyła już nas do siebie; wprawdzie było to w nocy i pan mnie nie widziałeś.
 — Zechciej pan dopomóc moim wspomnieniom — odpowiedział hrabia — nie umiem odgadywać zagadek.
 — Byłem w ruinach Opactwa Grand-Pré, w nocy z 27 na 28 października.
 Hrabia zadrżał i ręką dotknął olstrów; zrobiłem to samo poruszenie; spostrzegł to.
 — Cóż stąd? — odpowiedział spuszczając rękę.
 — A więc, widziałem pana wychodzącego z pod ziemi i zakopującego klucz.
 — I jakież postanowienie powziąłeś pan po tem odkryciu?
 — Żeby nie dozwolić panu zamordować panny Gabrjeli de Nerval, jakeś pan chciał zamordować Paulinę de Meulien.
 — Paulina nie umarła?... — zawołał hrabia, wstrzymując konia i zapominając po raz pierwszy tej piekielnej zimnej krwi, która dotąd nie opuszczała go ani na chwilę.
 — Nie, panie, Paulina nie umarła — odpowiedziałem również się zatrzymując. — Paulina żyje pomimo listu, który do niej napisałeś, pomimo trucizny, którą jej przygotowałeś, pomimo trojga drzwi, które za nią zaniknąłeś, a które ja postarałem się otworzyć i otworzyłem kluczem, który widziałem jak pan zakopywałeś i przyciskałeś kamieniem grobowym. Czy mnie pan teraz rozumiesz?
 — Doskonale panie — odpowiedział hrabia z ręką schowaną w olstra — nie rozumiem jedynie, dlaczego, posiadając tę tajemnicę i dowody, nie denuncjowałeś mnie poprostu.
 — Dlatego, bo związany jestem przysięgą. Gdyby nie to, nie szukałbym z tobą pojedynku, bo nie byłbym zmu-