Strona:PL Dumas - Paulina.pdf/33

 — Czy nie możnaby dziś jeszcze?
 — Jesteś tak osłabiona...
 — Mylisz się pan, jestem silna; jak tylko wszystko będzie do podróży gotowe, znajdziesz pan i mnie gotową.
 — Za dwie godziny zatem.
 — Dobrze, dowidzenia, bracie.
 — Żegnam panią.
 — Otóż — zawołała z uśmiechem hrabina — już nie dotrzymujesz swoich zobowiązań.
 — Pozwól mi się przyzwyczaić do tego słodkiego imienia.
 — A mnie, czyż to tak wiele kosztowało?
 — Pani — zawołałem. — Spostrzegłem, że mogłem powiedzieć zawiele... Za dwie godziny — mówiłem dalej — wszystko będzie gotowe.
 Skłoniłem się i wyszedłem.
 Zaledwie kwadrans upłynął od chwili, w której przyjąłem na siebie rolę jej brata, a już odczułem, jak wytrwanie w niej trudnem będzie. Zawsze rzeczą jest trudną być bratem przybranym, młodej, pięknej kobiety; jeżeli się jednak kobietę tę kochało, utraciło ją, znalazło smutną i opuszczoną, nie mającą innej prócz naszej opieki, gdy szczęście, któremu wierzyć nie mogliśmy, uważając je za sen, jest już przy nas, w rzeczywistości: wówczas, pomimo danego słowa, mimowoli, niepodobna zamknąć w duszy uczucia, które przemocą dobywa się i zdradza przez oczy.. przez usta...
 Znalazłem moich przewoźników przy wieczerzy i opowiedziałem im o naszym zamiarze dostania się jeszcze tej nocy do Hawru, przed odjazdem statku pocztowego. Zgodzili się na to chętnie, lecz musieli przygotować pewniejszy statek, niż ten, którym przybyliśmy i żądali godziny czasu; zezwoliłem na to chętnie, dodając po pięć franków dla każdego z nich. Byli uszczęśliwieni: za te pieniądze gotowi byli zawieźć mnie do Anglji.
 Hrabina miała tylko suknie, w których ją uwięziono, lękałem się, aby się w drodze nie zaziębiła; prosiłem więc mojej gospodyni, aby mi odstąpiła ciepłego szala, któryby mógł ją chronić od mgły i wiatru nocnego, poczem załatwiwszy rachunki, udaliśmy się do portu, gdzie oczekiwał nasz statek.
 Jak to przewidywałem, noc — była zimna, ale piękna i spo-