Strona:PL Dumas - Policzek Szarlotty Korday.pdf/101

niepokój, oglądał się na wszystkie strony, widocznie obawiając się, że chcę go wciągnąć w zasadzkę.
 Przybywszy na miejsce, zatrzymał się we drzwiach.
 — No więc, tysiąc franków! — rzekł.
 — Czekaj! — odparłem.
 Zapaliwszy świecę, otworzyłem szafę, wyjąłem z niej worek i podałem mu go, mówiąc:
 — Oto one.
 — A kiedy otrzymam resztę?
 — Proszę cię o sześć tygodni zwłoki.
 — Dobrze.
 — Komu mam doręczyć pieniądze?
 Bandyta pomyślał chwilę, wreszcie rzekł:
 — Mojej żonie.
 — Dobrze.
 — Lecz ona nie powinna wiedzieć, skąd je dostałem, ani w jaki sposób je zarobiłem.
 — Nie dowie się o tem ani ona, ani nikt inny. Zato jednak nie popełnisz nigdy włamania w kościele N. P. Marji w Etampes ani: w żadnym innym, czci Matki Boskiej poświęconym przybytku!
 — Nigdy!
 — Dajesz na to słowo?
 — Jakem l‘Artifaille!
 — Idź więc, bracie mój — i nie grzesz więcej!
 Pożegnałem go skinieniem ręki. Chwilę ociągał się, potem ostrożnie zamknął drzwi i zniknął. Padłem na kolana i modliłem się za duszę tego człowieka. Jeszcze nie skończyłem modlitwy, gdy zapukano do drzwi.
 — Proszę! — zawołałem, nie odwracając głowy.
 Wchodzący, ujrzawszy mnie klęczącego, zatrzymał się i stał za mną.
 Skończywszy modlitwę, odwróciłem się i ujrza-